Rozpieprzam pieniądze.

Kilka lat temu, na początku mojej rodzicielskiej drogi, żyliśmy z jednej, dość niskiej pensji i skromnego macierzyńskiego. Problem lokowania gotówki był mi zupełnie obcy, a szaleństwem nazywałam kupowanie dodatkowego kilograma truskawek. Kiedy tylko udało się odłożyć jakiś grosz, zaraz za szafy wyłaziła menda zwana nieprzewidzianą potrzebą i wydzierała mi go z gardła. Płaciłam haracz za nieplanowane, cerując budżet jak skarpety. I zarzekałam się, że to się zmieni. Tymczasem ja nadal „rozpieprzam pieniądze” i nie umiem oszczędzać. Może dlatego, że w życiu nie zacerowałam  żadnej skarpetki?

Dziś pracujemy oboje, a córka chodzi do państwowego przedszkola. Chwytam się wszystkich możliwych zleceń, by spełniać nasze małe i większe marzenia – od tych, żeby wyjść całą rodziną do kina bez okradania skarbonki córki, przez jakiekolwiek wakacje, po remont. Zmieniło się wiele, przybyło gotówki i… mend.
W przypływie rozsądku pozakładałam kilka subkont, na które rzekomo regularnie mam wpłacać pieniądze, by zabezpieczyć naszą przyszłość i móc nazwać się odpowiedzialną dorosłą. A potem okazuje się, że Lena potrzebuje ortopedycznych butów, kontakty w domu dziwnie dymią i głupio to tak ciągle ignorować, a w ogóle to odkąd schudłam, to wszystko na mnie wisi i potrzebuje nowych ubrań. Ze wstydem okradam własne subkonta o nazwach „dla dziecka” i „Amsterdam”, do którego jadę już 5 rok z rzędu, a …nadal nie odłożyłam na bilet. Może nie wypadam tak żałośnie jak Agnieszka Jastrzębska w durnym spocie, ale… Pisząc ten tekst zdążyłam przejrzeć kilka stron w poszukiwaniu butów w kwiatki, jakże niezbędnych, rzecz jasna.

I to słynne „ciągle coś”. Podstępne mendy wyłażą z zakamarków i straszą. Niby ciepłym głosem, ale jakże złośliwie szepcą…

Oleńka, miałaś wymienić rolety… I widziałaś tą kabinę prysznicową? Wstyd.
Radomsia, jak kupisz ten mop to będziesz ładniejsza, serio, będziesz przeglądać się w podłodze jak Śnieżka w zwierciadle…
Kobieto, nie możesz wyglądać jak kopciuch, nie ma księcia, jest mąż, sama ogarnij pantofelek…
Matko, chyba dziecku nie odmówisz, spójrz w jej niebieskie oczy i  kup to, czego sama nie miałaś…

Mendy się mnożą, a ja dochodzę do wniosku, że jestem najgorszą z nich. Zachłysnęłam się możliwością posiadania własnych pieniędzy i tym, że tak ciągle ciężko pracuję i niewiele z tego mam, bo NAGŁE MENDY, czy tam potrzeby tylko czekają, aż dostanę powiadomienie o przelewie. Nie umiem zarządzać swoim budżetem, a kiedy dostałam wyciąg ze stanem mojego konta emerytalnego, to śmiałam się przez łzy. Mogę żartować, że Lena zostanie do tego czasu dyktatorem jakiejś fajnej wyspy i odpali starym rezydencje i garść świętego spokoju, ale… Jak na razie to nie chce odpalać nawet żelki.
Kiedy mendy usypiają do głosu dochodzi rozsądek. Świadomość, że nie jestem tylko tu i teraz, że prawdopodobnie będzie jakieś potem. I o ile nie zabiję swojego męża i nie spędzę 25 lat w więzieniu, to będę musiała zatroszczyć się o swoją przyszłość sama tak, by… Nie obarczać mną Lenki, bo wnioski z dzielenia żelkami uświadamiają mi, że może czekać mnie głęboka asceza. Ostatecznie wymięte, obślinione, wydarte z jej gardła coś, na co jej zdaniem i tak nie zasługuję. Podsunięto mi myśl o indywidualnym koncie emerytalnym i pierwsze, co mam ochotę powiedzieć to – mam wątpliwość, nie stać mnie. Tylko, kiedy jak nie teraz? I czy w ogóle?

Mogę gdybać – ach gdybym do ręki dostawała całą tą kwotę, którą na dzień dobry pracodawca musi uiścić na szereg kosztów związanych z moim zatrudnieniem, ubezpieczeniem etc. To wtedy na pewno – miałabym abonament w prywatnej placówce zdrowia, kartę multisport, skórzane buty, ekscytujące wakacje  i rosnącą górę oszczędności zapewniającą mi niemiecką emeryturę w ciepłych krajach z rzędem ciemnoskórych chłopców wachlujących moje sflaczałe i nadgryzione zębem czasu ciało, którzy marzyć będą może nie o mnie, ale o moich napiwkach i obywatelstwie na pewno. Wiem, że to kłamstwo. Przychody mojej rodziny podwoiły się. Komfort naszego życia ani poziom zabezpieczenia nie wzrósł, bo wraz ze wzrostem dochodu, wzrosła ilość nagłych mend, czy tam potrzeb…

Jestem na froncie. Otoczona rodzicami teściami, którzy wcześniej lub później odbiorą swoje emerytury i zorientują się, że na nic im nie starcza. Ze swoim stałym dochodem zaledwie od roku. I dzieckiem, które muszę zabezpieczyć. Z gromadą mend upchanych po kieszeniach, które tylko czekają, by szepnąć „Oleńka, no kup, sto złotych nie robi różnicy”. A robi, bo to nie Dynastia, tu się na każdy grosz zapieprza, ciężko dorabia, szybko traci. Nikt mi nic nie da, to już wiem i może pora zacząć działać? Czytam o lokatach i kontach oszczędnościowych, próbuję się połapać, chcę wiedzieć, bo mam masę wątpliwości. Poproszono mnie o napisanie, jak można zabezpieczyć swoją przyszłość i zrobiło mi się wstyd. Może i Tobie się zrobi, dlatego podrzucam link z informacjami o czymś takim jak  Indywidualne Konta Emerytalne (IKE) i Indywidualne Konta Zabezpieczenia Emerytalnego (IKZE).

Coś wypadałoby zrobić, a nie udawać, że jakoś to będzie. Jeśli mam jakichś mocniej zorientowanych czytelników, to chętnie przygarnę drogowskazy, bo jestem jak dziecko we mgle. Jak Radomska nocą bez okularów. A naprawdę chciałabym żyć godnie, bo… No co, nie zasłużyłam?!

_______________

Wpis jest efektem współpracy reklamowej, nie jest jednak tekstem na zamówienie. Dziękuję, że przeczytałaś/-eś, to dla mnie ważne. A teraz napisz, czy tylko ja tam mam, że co miesiąc czekam na Matki Boskiej Pinienżnej jak na zmartwychwstanie, czy jestem łajzą zwykłą, która widząc sweter z różą robi się asertywna jak Gosia Rozenek pytana o to, czy chce botoks…?

Oszczędzasz…?