A Ty jaką bajkę sobie opowiadasz żeby żyło Ci się ładniej?

Na pewno zaskoczy Was ta informacja, ale nie mogę Was dłużej trzymać w niepewności – Kate i William doczekali się wreszcie swojego pierwszego dziecka. Widzę tą społeczną ekscytację wynikającą z faktu, że młode małżeństwo zostaje rodzicami. Myślę, że ilość ciąż w Polsce to nie tylko efekt długiej zimy i monotematyczności jeśli chodzi o dziedzinę jaką jest spędzanie czas z drugą połówką, ale i zapatrzenie na księżną. Ot, jej ciąża jest po prostu trochę nasza. Trochę, bo reszta należy do całego świata.

Ustalmy parę faktów- Kate nie rzygała w pierwszym trymestrze. Kiedy zobaczyła dwie kreski na teście nie powiedziała „Co z tym zrobimy?!” ani „Matka mnie zabije!”. Ba, nawet nie była senna. Żeby do reszty odrzeć stan ciążowy z autentyzmu – nie przytyła, a rozkwitała. Jedyne zmiany w jej wyglądzie to brzusio jak przy wzdęciu i ten macierzyński blask w oczach. Po prostu patrzyła taka pospolita ciężarna na nią, potem na siebie, potem na nią i znów na siebie i kminiła, co też zrobiła nie tak…

Doskonale wiemy, że Will i Kate to produkty, jak cała monarchia utrzymywana po to, aby sprawiać radość i wzbudzać zachwyt. Wiemy, że muszą mieć określony wizerunek na który się godzą, a już na pewno godzi się Kate, bo to ona powiedziała „tak” i zdecydowała się porzucić rolę plebejskiego Kopciuszka (a że bogatego? czasy się zmieniają!), by stanąć u boku przyszłego monarchy. Wiemy już, że miłość do monarchii współcześnie nieco wśród Brytyjczyków przygasła, no ale na czas tak wyjątkowego wydarzenia, można uśmiechnąć się do zastygniętego w bezruchu i porażonego oczekiwaniem świata i powiedzieć z dumą „tak, to nasi”. Przypomina to pewnie trochę nasza narodową dumę, kiedy nagle wygramy jakiś mecz, co prawda dzięki zawodnikowi z Dżalalabadu, który nie mówi po polsku, ale to nic nie szkodzi, a gdy nie wygramy my, a jakaś inna drużyna, to szybciutko znajdziemy w drzewie genealogicznym jej najlepszego zawodnika jakieś uzasadnienie świadczące o jego Polskości- ot chociażby, że pradziadek najlepszego zawodnika hiszpańskiej reprezentacji mył nogi w rzece, w której prała Polska chłopka,  apotem o tej chłopce marzył aż do śmierci, dlatego z nikim się nie związał, bo w Hiszpanii nie mógł znaleźć drugiej takiej dziarskiej słowianeczki.

Na moment schowajmy dbałość o szczegół i bądźmy dumni. Cierpliwi też, bo fala informacji o prince juniorze jest przytłaczająca, ale spokojnie, między narodzinami, a pierwszą kupą i aż do ząbkowania może Anglia da nam trochę odsapnąć by okiełznać emocje. Doświadczamy czegoś naprawdę fajnego i dla nas, Polaków, egzotycznego – możemy publicznie cieszyć się cudzą radością, być dumni i przymknąć oko na szukanie dziury w całym. Bo w przeciągu kilkudziesięciu lat historii naszego kraju nie było by wydarzenia, które wszyscy wspólnie uznalibyśmy za ważne, fajne, wspólne.

Gdyby Kate i William byli Kasią i Władkiem, to zamiast gratulacji usłyszeli by, że Władek łysieje, ma krzywe zęby, dziecko na pewno będzie płaczliwe i podłe, a Kate na pewno nie urodziła tego dziecka sama i poza tym ma brzydką fryzurę.

Świat potrzebuje takiej bajki o ludziach, którzy są ładni, bogaci i szczęśliwi, ot, żeby wmawiać sobie, że to w realu również jest możliwe i że może kiedyś, taki drugi Will też będzie przejeżdzał obok rzeki, zalewu, albo hydrantu i się na nas zapatrzy, by śnić o nas i fantazjować o nas nocą pod książęcą pierzyną… A to, że mnie to piękno i idealizm męczą, to zupełnie inna kwestia.

To absurdalne, żeby kobieta 24 godziny po porodzie była ładna, uczesana, uśmiechała się do swojego męża – powinna mieć zdarte gardło od darcia się przez kilkanaście godzin „Nigdy więcej mnie nie dotkniesz Skurwielu!!!”. Rozumiem, że potrzebujemy telenowel, żeby wierzyć, że gdzieś żyje się lepiej, a ludzie są lepsi, ale…

Zastanawiam się, kiedy pęknie ta bańka, nie tylko monarchowa, bańka z ludźmi bez skazy, bólu, rozstępów i próchnicy, kiedy zaczniemy podziwiać ludzi, którzy są prawdziwi i po porodzie odważą się powiedzieć „bolało jak jasna cholera, a dziecko spoko, kochamy, na razie jest jednak spuchnięte, pomarszczone i brzydkie”

Czy nie byłoby nam łatwiej lubić i podziwiać tych, co mają ludzką twarz, cellulitis i zeza? No ale z drugiej strony, jak mielibyśmy podziwiać kogoś podobnego do nas, kiedy sami siebie rzadko lubimy… Łatwiej okłamywać samego siebie, że prawda jest niepotrzebna, ważne tylko to, co chcemy o sobie powiedzieć i pokazać.

Napisała Radomska, która czeka na swoje zdjęcia z profesjonalnej czyt.  wymuskanej sesji z brzuchem, która oficjalnie ma ocalić wspomnienia, a nieoficjalnie dodać uroku i słodkości stanowi, który od uroku i słodkości leży pół metra dalej  i zobaczyć to,co chciałaby widzieć, a nie to, co jest prawdą.

 

A Ty jaką bajkę o sobie sam sobie opowiadasz, by być bardziej jak Kate, mniej jak Kasia?

 

35 komentarzy
  1. no właśnie od zawsze zastanawia mnie bajka o tym jak to zaraz po porodzie dostajesz soje dziecko na ręce i od razu budzi się w Tobie ta miłość matczyna…ale zaraz zaraz…serio? ar ju faking kidding mi? ok może matką nie jestem więc powinnam mieć zakaz wypowiedzi…ale serio? no to mnie to nie dotyczy już teraz to wiem… i tak już wiem że przez pierwsze trzy miesiące macierzyństwa będę się przyzwyczajała do mojego alienka, zejdę na zawał 800razy, a do każdego kąpania tego kruchutkiego maleństwa będę wzywała sztab złożony z matki, siostry, kuzynki, sąsiadki- matki czworga pociech, i zespołu pogotowia ratunkowego- tak na wszelki wypadek (kocyki są śliskie a co dopiero bez kocyka?!?!?!) Jesli któraś matka tak po prostu zwyczajnie pokochała swoje dziecko właśnie w tym wyżej opisanym momencie…szacun…mówię to z pełną powagą- respect!

  2. Kolejny życiowy tekst.
    Księżna po porodzie jak spod igły, bo pot, krew i łzy nie dla majestatu. Opium dla ludu graniczące z boskością niemal 😛 A ty narodzie padaj do stóp następców tronu.
    Zdecydowanie wolę Kasię i Władka – bez pudru, lansu, fotoszopa, blichtru i etykiety. Swojskich z diastemami jak wrota od stodoły, krzywymi nogami, bez odhumanizowanego majestatu, bo to nie moja bajka 🙂

  3. dokładnie – Kate z rozwianym włosem i lekko zaróżowionymi polikami, nogami do samej szyi, w dziewczęcej sukienusi w groszki. i to dobę po urodzeniu dziecka! jak daleki to obraz od naszych polskich (ale nie tylko) matek- Polek. czasami pokazują w tv, albo w gazetach (swoją drogą zastanawiam się, czy te kobiety nie widziały się w lustrze, że zgadzają się w takim stanie pokazywać publicznie) świeżo upieczone mamusie – spocone, czerwone, potargane, blade, umordowane, w ohydnej koszuli w grochy (wcale nie dodającej dziewczęcej świeżości), w obdrapanej sali szpitalnej, ale…. szczęśliwe, bo podołały zadaniu, powiły kolejną Natalię, Oliwię bądź Julię, która mocno pomarszczona, czerwona, wyglądająca jak mała skwarka śpi snem sprawiedliwego i ssie obolałego cyca

  4. Ej kobiety, nie przesadzajcie! Która z Was urodziła dzieci? Bo ja dwójkę i chwilę po kilkugodzinnym porodzie kręciłam loki! A dobę po śmigałam po korytarzach, owszem, w lekkim rozkroku, co też zauważyłam u Kaśki. Włosy zrobił jej fryzjer, makijaż miała jak zawsze, brzuch jak poporodowy, czyli wiszący i ja dostrzegłam zmęczenie na twarzy. A że się uśmiechała do męża? Ja też się do mojego non stop trzy tygodnie po porodzie uśmiechałam – wszak byłam szczęśliwa z narodzin potomka jak nigdy wcześniej. Rozumiem, że jedyny właściwy poród to bolesny, traumatyczny, powodujący że żyć się po nim nie chce… To po co rodzić wtedy dzieci???

    1. każda mama ma swoją historię i swoje doświadczenia, nie ma jedynego właściwego porodu i macierzyństwa

      1. No właśnie. Jak na osobę, którą musi być, Kate zachowuje się bardzo normalnie. Wyszła z dzieckiem i mężem przez szpital pokazać je światu – chyba lepiej tak, niż na okładkach zagranicznych pism za miliony dolarów. Chyba logiczne, że nie wyjdzie w piżamie i z potarganymi włosami. W końcu patrzy na nią cały świat. Nie wierzę, że wyglądała idealnie podczas porodu, ale mając do dyspozycji fryzjera i makijażystę, 24 godziny po porodzie nie sztuka wyglądać jak ona. Poczekaj na swoją własną historię porodową – gwarantuję Ci, że inaczej spojrzysz na sytuację. Gęba już Ci się pewnie w ogóle nie zamknie 🙂

  5. Ja jestem upierdliwa, a Ty niededukowalna.
    TĘ ekscytację. Czy to naprawdę jest takie trudne, żeby nie można było się nauczyć?

    1. Marytula, ale ja naprawdę niezłośliwie ;D zakodowało mi się z błędem i o! ale doceniam SUMIENNOŚĆ w wytykaniu mi błędu, już poprawiam 🙂

  6. Kaś, albo masz bardzo małe serce, albo móżdżek. P.S. Jeśli chcesz być mamą, kochasz swojego jak to napisalaś „alienka” od chwili, w ktorej dowiedziałaś się o jego istnieniu.
    Radomska jak zawsze tekst trafiony i mistrzowki!!

    1. ej ej, drogie Panie – Kasia ma prawo się bać/nie wiedzieć i pisać, co uważa, a Kaszka ma prawo uważać, że to głupie, ale bez obrażania się i wycieczek personalnych. ja swojego alienka pokochałam na przykład nie od razu i uważam, że można podejść do tematu idnywidualnie… rozmawiajcie, nie gryzcie się no… pozdrawiam obie 🙂

    2. Droga kaszko ” alienek” to sarkazm jak widać nie każdy to wyczuł. Nikogo nie miałam zamiaru urazić, miałam na myśli to, że nie każdy na ślepo wpada od razu od pierwszego wejrzenia w zachwyt i że niektóre kobiety potrzebują czasu, żeby pojąć/odczuc miłosc do swojej pociechy- a fakt że to nie dzieje się niejako automatycznie u niektórych osób (szczególnie u matek) budzi często w społeczeństwie niezdrowe reakcje, że matka zła i wyrodna.Olu nie martw się, myślę ze nie zejdziemy tu w komentarzach na ścieżkę wojenną 🙂

  7. … gdy przyszła na świat kiedyś moja córka, mnie jako ojca to ucieszyło … ale odbyło się to bez żadnej pompy … królewicz mnie cieszy jako dziecko … jak i ucieszy mnie dzidziuś Oleńki … i tyle ! … 🙂

  8. kate akurat rzygala na maksa przez pierwsze miesiace. cierpiala bardzo i trafila z tego powodu do szpitala. to bardzo rzadki syndrom i dopiero rozpoznany w latach 70tych. wiec rozowo nie miala, odsylam do atykulow nbbc a ten temat.;)

    1. No i wydało się, że Radomska nie żyła przez dziewięć miesięcy ciążą Kasi… a teraz niewyedukowana pisze głupoty 😛 Wstyd! Teraz nie pozostaje nic innego, jak przewertować internet… serio…

      PS. Fragment z hiszpańskim piłkarzem i nogami w rzece – po prostu mistrzostwo świata 😀

  9. dzieki za poprawienie humoru w kurewskiej depresji;) szczegolnie tekst o fryzjerach, o psie, no i mnostwo innych, bardzo dobrze piszesz, uwielbiam ten caly jad az sciekajacy z klow;d pozdrawiam:)

  10. No cóż, ja tez bym się chetnie umalowała i uczesała po porodzie..Ale niestety u nas na połozniczym panowała epidemia grypy i ledwo Ojca dziecka wpuścili…a co dopiero wizażystkę i fryzjerkę!!! A tak poważnie.. Myśle że to po prostu „monarsza etykieta” wymusza taki wizerunek. To że skrajnie odbiegający od pierwszych godzin po porodzie, nie tylko w przypadku polskich matek, to inna kwestia.
    Z innej beczki wiele zalezy od samego porodu. Po pierwszym nawet wołami bym nigdzie nie wyszła tak pieruńsko mnie wszystko bolało, byłam opuchnięte, niewyspana..a po drugim? Czułam się naprawdę dobrze, wprawdzie nie na drugi dzień, ale po tygodniu po Urzędach śmigac musiałam i na ta okolicznośc nawet „oko” se zrobiłam 🙂

  11. 1. William i Kate są produktami, ale nie tylko do podziwiania dla plebsu, lecz i do reprezentowania państwa. Jak sama nazwa wskazuje, powinni być zatem reprezentacyjni i nie ma w tym nic złego. Jeśli już nawet od członków rodziny królewskiej przestanie się wymagać jakiego takiego ogarnięcia, to lepiej się potem nie dziwić, że robią się z ludzi rozlazłe miągwy, które tego nie umieją, tego nie zrobią, nie chcą, nie będą, nie postarają się, bo i po co się starać? Lepiej być takim uroczo naturalnym, nie wymagać od siebie, obnosić się ze swoimi wadami, bo to takie godne podziwu.
    Też pranie mózgu, ale w drugą stronę.

    2. „Świat potrzebuje takiej bajki o ludziach, którzy są ładni, bogaci i szczęśliwi, ot, żeby wmawiać sobie, że to w realu również jest możliwe i że może kiedyś, taki drugi Will też będzie przejeżdzał obok rzeki, zalewu, albo hydrantu i się na nas zapatrzy, by śnić o nas i fantazjować o nas nocą pod książęcą pierzyną…”

    Ty tak poważnie? Znasz kogoś, kto wmawiałby sobie coś takiego? Bo ja nie… Przecież tu nie o bajkę dla plebsu chodzi tylko o kraj. Oni są ładni bogaci i szczęśliwi, czyli kraj jest ładny, bogaty i szczęśliwy. Ich wizerunek to wizerunek państwa. Poszczególne kraje promują się na świecie tym, co mają najlepszego i tak, jak nikt nie będzie pokazywał w prospektach turystycznych syfu, brudu i smrodu, chociaż on istnieje, jest prawdziwy i naturalny, tak na widok publiczny nie zostanie wystawiona skwaszona księżna w betach, z rozstępami na wierzchu.

    3. Możliwe, że ona sama była średnio zachwycona, jak najpierw cały świat dyszał wyczekująco nad jej kroczem, a potem ją tuż po porodzie wyciągnęli z wyra, odpicowali, wystawili na widok publiczny i kazali się uśmiechać dla dobra ojczyzny.

    4. Bańka mydlana prawdopodobnie nie pęknie nigdy, bo i po co? Jest mnóstwo rzetelnych źródeł, z których kobieta może się dowiedzieć, jak wygląda poród i co się dzieje po nim. Programy informacyjne i plotkarskie artykuły z parą książęcą w roli głównej nie są najlepszym z nich, bo też i nie mają być.
    Od tego są przede wszystkim lekarze, są matki, teściowe, znajome, które już rodziły, są odpowiednie publikacje, szkoły rodzenia, jest Internet, w którym czasami można znaleźć jakieś wartościowe wypowiedzi…

    Ja nie chciałabym, żeby celebrytki, czy też nawet sama księżna, pytane o ciążę opowiadały na wizji o szczegółach. Co je bolało i jak bardzo, że dziecko było pomarszczone i oślizgłe, a one same wrzeszczały na całe gardło o upierdoleniu kutasa, którego tak niefrasobliwie wtykał w nie ojciec dziecka, na potrzeby chwili nazwany jebanym skurwielem. (Chociaż ja nie wierzę, że kobiety naprawdę coś takiego krzyczą. Chyba tylko te, co nawet na porodówce chcą być takie „fajne”).
    Nie chciałabym tego słuchać, bo poród jest sprawą intymną, a mnie nie obchodzą sprawy intymne innych ludzi, zwłaszcza tych, których nie znam. Życie toczy się też poza telewizją i prasą, mam mnóstwo możliwości, by o takich sprawach rozmawiać w sposób cywilizowany i bez zażenowania spowodowanego tym, że właśnie jakaś kobieta opowiada całej Polsce, czy całemu światu, że prawie ją rozerwało.
    Niektórzy głoszą wszem i wobec, że powinniśmy mówić o wszystkim, bo otwartość, bo nowoczesność. Ja myślę, że się w tym zatracamy powoli i popadamy w kolejną skrajność.

    Można też na to spojrzeć z drugiej strony. Nie każdy jest ekstrawertykiem do tego stopnia, że chciałby pokazywać się całemu światu z tłustymi włosami, w domowych pieleszach i opowiadać o doświadczeniach porodowych.
    Kiedy miałby mnie odwiedzić ktoś, kogo dobrze znam i lubię, mogłabym sobie pozwolić na bycie nieogarniętą i wyflaczenie się, jakie to wszystko było paskudne i oślizgłe i bolało i w ogóle fuj. Ale jeśli spodziewam się wizyty siostry córki ciotecznej babki z nieprawego łoża psa sąsiada, którą widziałam na oczy jeden raz dwanaście lat temu na komunii kuzynki drugiego stopnia, to dla mnie oczywiste jest, że nie przyjmę jej w szlafroku a zapytana o poród odpowiem po postu „Dziękuję, dobrze.”.
    Dla osób publicznych my jesteśmy takimi właśnie siostrami córki ciotecznej babki. Niektórzy z nich mogą zwyczajnie, po ludzku nie chcieć opowiadać tysiącom, czy milionom obcych ludzi o swoich doświadczeniach z porodówki. Czy to ma ich zaraz klasyfikować jako sztucznych i gorszych, bo „nie mają odwagi” o tym mówić?

    ***

    Mówienie o cielesności, kobiecości, macierzyństwie w sposób pozbawiony tego telewizyjnego lukru, a jednocześnie bez budzenia zażenowania i niesmaku jest dużym wyzwaniem.
    Nie wystarczy przeciwstawić pięknu brzydoty. Nie tędy droga. Oszalelibyśmy, gdyby z telewizyjnego ekranu dzień w dzień spoglądali na nas zmęczeni, zaniedbani, rozdrażnieni ludzie, warczący, jak bardzo im się nie chce i jak ich ten plugawy świat wkurwia, gdyby pokazywane publicznie matki były wszystkie styrane, obwisłe i narzekały na swój ciężki los, pewnie większość ludzi przestałaby w ogóle włączać telewizory, bo to wszystko mamy na co dzień. Wystarczy wyjść z domu i porozmawiać z ludźmi.

    Zatem jakie bajki sobie opowiadamy? Żeby żyło nam się piękniej – nie wiem. Jakieś pewnie tak. Ale raczej nie w oparciu o bajki telewizyjne. Ludzie nie są aż tak tępi, za jakich ich uważasz. Większość wie, że to wszystko fikcja. Popatrzą, westchną i wrócą do swojego życia. Nie, nie polecą czekać na księcia przy hydrancie.
    Za to sporo bajek opowiadamy sobie po to, by żyło się nam łatwiej. Zwykle brzmią one: „jestem prawdziwy/a naturalny/a, niczego nie udaję, nie kreuję się, jestem, jaki/a jestem i się nie zmienię, kocham swoje wady i niedoskonałości – chętnie się nimi pochwalę, takie to przecież urocze, nowoczesne i świadome…”

  12. Radomska widac, ze jeszcze nie rodzilas. Na porodowkach dra sie tylko bardzo skomplikowane przypadki medyczne (czyli rzadkosc), histeryczki i polozne. Ja tam sie uczesalam i umalowalam po kazdym porodzie, a po ostatnim to nawet wepchalam sie w przedciazowe ubranko. Na sile, nie przecze, ale taka bylam steskniona innego odzienia, ze nic mnie nie zatrzymalo. I naprawde chcialabym uslyszec jak mowisz o swojej corci, ze jest pomarszczona i brzydka. Dziecko kolezanki obok-owszem, ale nie Twoje! I nie dlatego, ze jestes wredna tylko zwyczajnie nie widzisz tej brzydoty.

  13. Wczoraj w TV podali w końcu jakąś pocieszającą wiadomość. Księżna Kate była podobno 5 godzin szykowana, zanim wyszła ze szpitala, żeby się ludziom pokazać. 5 godzin! Wyobraźnia pracuje. W takim razie jak ona POTWORNIE musiała wyglądać, nie? 😉 I od razu człowiekowi lepiej, bo jak przypomnę sobie siebie na drugi dzień po porodzie, to… 😉

  14. Hej w szpetocie zawsze jest coś pięknego np:
    Taki zezowaty pan zerkający w biust paniusi, nigdy nie dostanie od niej plaskacza,, ponieważ dama nie jest pewna, w którym kierunku podąża wzrok mężczyzny!
    No czyż to nie piękne!
    Jeszcze jedno z brzydkich par, powstają śliczne dzieci.
    Synuś zadręcza mnie pytaniami, każdego dnia:
    Mamusi, mamusiu po kim ja taki urodziwy?
    No, jak po kim tylko po mamusi.. I co można sobie od rana poprawić humor?
    No można, ale trzeba chcieć!
    http://eksperyment-przemijania.blog.onet.pl/
    http://kadrowane.bloog.pl/

  15. Dlaczego tak negatywnie – ja jestem zwykłą śmiertelniczką – i bardzo się cieszyłam z kresek na teście ciążowym. Też ani razu nie rzygałam….. i urodziłam bliźniaki – trudny poród, przedwczesny. Dzieci choć chude (1200 i 1300 gram) były najpiękniejsze pod słońcem. Chodziłam odwiedzać je w inkubatorach, patrzyłam jak są karmione sonda i mimo wszystko starałam się wyglądać jak człowiek – wykąpana, zrobione włosy etc. Dlaczego Kate jest przez to gorsza? Czy każda kobieta w Polsce jest wystraszona jak zajdzie w ciążę?? i żeby nie było wątpliwości – nie mam milionów na koncie – jestem nauczycielem, mam kredyt i jakoś ciągnę od pierwszego do pierwszego….

  16. A ja dla odmiany nie zobaczyłam nic bajkowego w tej historii. Raczej Horror młodej matki. Myślę sobie, że dla kobiety po porodzie 5 godzin zabiegów uzdatniających do zdjęć to czysty koszmar. I oczywiście – można nie mieć ochoty na fryzjera i mijakijaż (ja nie miałam!), marzyć o flanelowej koszulinie albo – dla odpornych – pięknych lokach i makijażu wampa. I my mamy to szczęście, że same dokonujemy wyboru i żadna z nas z tego nie będzie rozliczana. A tych nieszczęśników nikt o zdanie nie pytał. Stado dziennikarzy okupowali szpital przez 9 dni i nadawali relacje na żywo z czekania. Przez 9 dni wmawiali mi, że nie mogę się doczekać i jestem bardzo ciekawa. I kiedy wreszcie ich zobaczyłam, to nie mogłam wykszesać z siebie nic innego poza nadzieją, że dadzą im w końcu spokój i pozwolą na zasłużoną intymność, radość i chęć bycia tylko w trójkę. I myślę sobie, że to jest szczyt szczęścia – nic nie musieć, żeby zadowolić wścibskich i ciekawskich! I pewnie nie byłoby tam tych durnych dziennikarzy, gdyby nie moda na pudelkowatość i ogólnospołeczne przekonanie, że mamy prawo ich oglądać. A mamy?

    1. ale ona wyraziła zgodę na upublicznienie swojego życia mówiąc „tak” przy ołtarzu, nie wyszła za Władka, ale za księcia…

  17. Hej, drugiej nocy po porodzie jak moja ukochana córcia darła mordę jeśli tylko nie trzymała w niej mojego sutka powiedziałam na głos że jeśli nie przestanie to ją oddam do adopcji lub na części, koleżanka z łóżka obok przestała się do mnie odzywać chowając swoje dziecko pod piersią.

Napisz komentarz:

Twój adres e-mail nie będzie opublikowany.